Die Rhei´schnook

 
Es gebt e Dierle draus am Rhei´,
Des singt gar hell unn klor unn fei´,
Doch hot`s aach ebbes for zum Schinne,
Des isch sei wieschter Stachel hinne.
O Schnookevölkche - sim - sim - sim -
Ich pfeif der uff dei´ helli Stimme!
Dann, wann du kummscht in unser Näh,
Do gibt´s jo doch bloß Ach unn Weh.
Du hockscht dich glei uff Kopp unn Hals
Unn stechscht eem dicke Bolle als !
Dann muß mer kratze, riwwle, scherre -
´s isch manchmol grad zum närrisch werre !
O, uhne dich, du Schnookebrut,
Was hätten mir´s am Rhei´ so gut !

So Sunndagmittags nooch´m Spule,
Do werd gewäsche als de Bule
Unn ´s Mädelche gezöppelt frisch -
Wie´s in de Palz so Mode isch !
Hernod de Bobbe unn die Mamme,
Die gehn mit ihre Kinner z´amme
In eener Reih, vier Glidder stark
Gemietlich naus in unsern Park.
For Ludwigshafe isch des halt
Soviel als wie Geberg unn Wald.
Kaum isch mer draus, do kummen se
Unn jodlen se unn summen se
 

 
Um Kopp unn Nas unn Hals unn Ohre -
Ihr liewe Leit, mer sinn verlore!

De Babbe hot noch nix verwischt,
Der hot e Zigar jo im Gesicht
Unn lacht: "Ich weeß nit, was ihr wolle -
Ich spür noch nix vun Schnookebolle !"
Die Mamme awwer bloost unn krext
Unn schwenkt de Scherm als wie verhext.
Selbscht ´s Gretche unn de Heinerichel,
Die fuchtlen mit´m Daschedüschel -
´s helft alles nix: "Ach, Babbe, kumm,
Die Schnooke bringen eem jo um !"
 
Was will mer mache? Nix wie kehrt !
Mer missen heem unn sinn verstört !
Die Viecher henn uns schee versohlt !
Zum Abscheu werr´n se higemoolt.
 

 
E Pälzer isch doch werklich gut,
Daß er so Gschmeeß noch moole dhut !
 

Gedicht und Bilder aus Ludwig Hartmann -
Kinnersprich vum Ludewig
1920 - Verlag E. Weinhold
 

zurück