´s Wutzelche

 
Des dicke runde Butzelche,
Des isch e junges Wutzelche.
Des werd jetz orndlich fett gemacht
Unn dann hernod im Winter gschlacht.
 

 
O liewi Wutz, jetz isch es aus -
Do kummt de Metzger schun ins Haus !
Er dhut sei´großes Messer wetze
Unn an de Wutz ihr Hälsel setze;
Do kreischt se - oh herrjemineh !
Sei norre ruhig, des dhut nit weh !

Schun is se dod unn ´s Blut laaft fort
In sellen große Kiwwel dort.
De Metzger schneid se ausenanner
Unn schmeißt ee Stickel nooch em anner
In so en hohe Kessel nei´ -
Gewittel, awwer des werd fei´ !
Mer kocht des Zeig e bissel weech
Unn holt´s dann raus als Kesselfleesch.
Mit Salz unn Peffer owwe druff -
Do heert mer awwer nimmi uff !
Dann werd gehämmert unn gehackt,
In so´me scheene Pälzer Takt,
Uijeh - des gebt en Haufe Brei !
Was weiter kummt, des siehschte glei.
Die Därm stoppt voll de Metzgerborscht
Unn macht en ganze Haufe Worscht
Unn Blunze noch unn Schwartemage -
Mer kann des Zeig fascht nimmi trage.
Im große Kessel muß es koche,
Dort werd e bissel rumgestoche
Mit so´me lange Metzelmesser,
Do werd die Supp bedeitend besser !
Unn jetzert dauert´s nimmi lang
Do hängt mer alles uff e Stang.
De Vetter Michel awwer lacht:
E Masse Werscht sinn doch gemacht !
 

 
Unn jetz gebt´s Lewe in de Stupp -
Dann jetzert kummt die Metzelsupp !
Unn wer verwandt isch mit´m Haus,
Der kummt unn schöppt sich dapper raus.
Am meischte sinn doch uff des Esse
Die Stadtleit wieschterlich versesse.
Die wu mer ´s ganze Johr nit kennt,
Die kummen dapper hergerennt,
Unn wann se fimf Stund fahre missen -
De Deifel weeß, wuher se´s wissen !

Do dhet mer weiter jo nix sage,
Doch dhun se aa noch Kuffer trage,
Unn wann se fertig sinn mit Schöppe,
Do w´enn se noch was heeme schleppe !
De Vetter Michel awwer lacht:
"Nee, dodefor haw´ ich nit gschlacht !
Ihr liewe Leit, heit mach ich´s schlau,
Ich zähl mei´ Werschtle ganz genau -
Die Stadtleit henn nooch denne Dinger
Doch ´s Nervezucke in de Finger !
Ich mach eich jetz e zwetti Sort´ -
Die schleeft er meinerwege fort !"
Er zwinkert mit de Aage dann
Unn bischbert mit dem Metzelmann.

Unn dann aus Brot unn alte Weck,
Aus Kuttel unn aus Rinnerspeck,
Aus Knorwel, wu mer z´amme kloppt,
Do werren als noch Werscht gestoppt,
Unn dodevu kriegt dann en jeder
For heem zu nemme fascht en Meter.

Un in de Stadt die arme Kinner,
Die worksen wie die Berschtebinner.
De Babbe awwer schleckt unn schleckt
Unn meent: "Draus henn se besser gschmeckt !"


Gedicht und Bilder aus Ludwig Hartmann -
Kinnersprich vum Ludewig
1920 - Verlag E. Weinhold
 

zurück